Blog: de geboorte van Gip

Leuk dat jij mijn eerste blog wilt lezen! Het is een heel verhaal geworden, ik hoop dat je het leuk zult vinden!

Liefs Pam

In de nacht van zaterdag 13 september op zondag 14 september word ik om 2.30 uur wakker om naar het toilet te gaan. Nadat ik weer in bed lig voel ik opeens een pijnlijke harde buik. Ik wil proberen om weer te gaan slapen, maar nog geen 10 minuten later, weer een en dit gaat eigenlijk zo door... Opeens bedenk ik mij dat dit dan wel eens het begin kan zijn. Ik zit namelijk nu precies op 41 weken zwangerschap en achteraf had ik op zaterdag overdag ook al wel best veel harde buiken, nog niet pijnlijk hoor, maar toch zei ik nog tegen Sander, als dit zo doorzet dan zal het vast niet lang meer duren voor het echt gaat beginnen.

Vanaf ongeveer 4 tot 5.30 uur nemen de weeën toe, ik probeer nog wat te liggen, maar dan ben ik meer gefocust op de weeën en juist nu heb ik afleiding nodig. Dus ik ga naar beneden, loop wat door het huis, ga even wat eten, want tja, je weet maar nooit hoe het verder zal gaan. En dan rond 6 uur maak ik Sander wakker, het is echt begonnen! Omdat ik een keizersnede gehad heb met Zev, is de afspraak dat ik het ziekenhuis al moet bellen met regelmatige weeën tussen de 5 en 10 minuten. Dus na een tijdje bijhouden blijkt dit zeker wel het geval te zijn, eerder rond de 5 minuten dan rond de 10. Dus we besluiten het ziekenhuis te bellen, ook zodat we zouden weten of we naar het ZGT in Almelo  kunnen, of wellicht (i.v.m. vakantie) naar een ander ziekenhuis. Maar we zijn welkom in Almelo. Ik geef aan dat we eerst Zev nog even uit bed halen en die naar mijn schoonouders toe brengen, die wonen naast ons, dus dat is zo gedaan. Ondertussen heeft Sander mij het TENS apparaat, dat ik van Jo-Anne heb geleend ook al opgeplakt. Sander belt mijn schoonmoeder wakker, ik pak wat spullen en daarna brengt Sander Zev rond 6.30 uur naar mijn schoonhouders toe, lekker in de pyjama.

Om 6.40 uur zitten we in de auto en app ik Jo-Anne dat we onderweg waren naar het ziekenhuis, ik heb op dat moment om de 4-5 minuten weeën, die nog te accepteren zijn qua intensiteit. Ik geef in de app aan dat ze nog rustig aan kan doen en dat Sander later wel zou bellen. Ook met het idee dat het zondagochtend is en ze nog even lekker kan uitslapen.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt rond 7.30 uur de ontsluiting voor het eerst gecheckt. Waar ik al een beetje bang voor ben wordt bevestigd, er is nog weinig vooruitgang te voelen helaas. Ze geven aan dat het echt nog de beginfase van de bevalling is, dus afleiding is nu het beste. In overleg besluiten we om een rondje (in mijn eigen tempo) door het ziekenhuis te lopen en even naar buiten te lopen. Gelukkig is het zondag, dus een leeg ziekenhuis zonder al te veel mensen. Toch fijn wanneer je om de paar minuten moet stoppen om een wee op te vangen.
Eenmaal buiten kan ik niet echt m’n draai meer vinden, ook omdat iedere wee toch steeds heftiger wordt. We besluiten dus langzaam weer terug te lopen naar de afdeling. Eenmaal terug in de kamer proberen we daar nog wat ontspanning en afleiding te zoeken. Toch merk ik dat ik steeds verder in mijn bubbel moet gaan om de weeën echt weg te zuchten, de TENS is op dat moment ook mijn grootste vriend. Wat een top ding is dat zeg! Omdat ik hier veel aan heb tijdens de weeën wil ik hem zo lang mogelijk op laten. Dat maakt wel dat ik niet onder de douche of in bad kan, maar voor nu voelt dat helemaal prima. Ik weet verschillende houdingen aan te nemen op de bal, lopend of staand op het bed en dat voelt fijn.
Omdat we natuurlijk Jo-Anne niet te laat willen laten komen en we haar wel zouden willen bellen over hoe het er voor staat, overleggen we om rond een uur of half 12 nog een keer een inwendig onderzoek te doen zien of er al vordering in zou zitten. Helaas, nog steeds weinig vooruitgang, ongeveer 1 cm ontsluiting…

Sander belt Jo-Anne, die stiekem al onderweg was richting Almelo, ze moest toch tanken en zou dan in elk geval al in de buurt zijn. Dus rond 12.10 uur komt Jo-Anne bij ons de kamer binnen. Nog steeds merk ik wel dat de weeën heftig zijn, maar zodra er iemand in de kamer is van het ZGT merk ik dat de weeën toch minder regelmatig komen. Dat zegt natuurlijk al genoeg over de fase waarin de bevalling zich nog steeds bevind… Ik merk zelf goed dat wanneer ik bepaalde houdingen aan neem dat de weeën sneller achter elkaar komen dan in een andere houding. Omdat ik de weeën nog steeds goed kan opvangen probeer ik regelmatig een houding aan te nemen waarna er weer een wee volgt, ik dan alleen maar die weeën hebben we nodig op dit moment! Tussendoor lukt het mij nog om af en toe even te kletsen met Sander en Jo-Anne.

Rond 14.00 uur zouden ze opnieuw een inwendig onderzoek doen, vlak daarvoor heb ik ook iets bloedverlies, hierdoor heb ik goede hoop op vordering. Rond 14.15 uur is de verloskundige er, helaas nog niet veel meer ontsluiting dan een paar uur geleden... Op dat moment krijgen we dan ook we twee opties, of weer naar huis en afwachten wanneer het zou doorzetten, of het breken van de vliezen. Ik wil hier graag even met Sander over nadenken dus dat geven we aan.

Eigenlijk zijn we er al snel over uit en besluiten we dus om de vliezen te breken. Met deze heftige weeën in de auto naar huis, en vervolgens weer terug lijkt ons beide echt geen goed idee. Het is even lastig om de vliezen te breken maar samen met een andere verloskundige lukt het dan toch!

Dit heeft al snel effect, de weeën worden intenser en volgen zich sneller op. Steeds meer doe ik mijn best de weeën op te vangen en tussen door rust te pakken en bij te komen.

Rond 16 uur wordt het mij te heftig, de weeën volgen zich maar op en de rust tussendoor is er bijna niet meer. Na een inwendig onderzoek is er helaas nog steeds weinig vordering qua ontsluiting, dat valt mij op dat moment wel echt even tegen. Er komen even wat emoties los, ik denk terug aan de bevalling van Zev die uiteindelijk ook zo verliep en eindigde in een keizersnede. Toch probeer ik het vertrouwen dat ik de hele zwangerschap heb gehad terug te vinden en besluit ik dat ik een ruggenprik wil.
Al voor de bevalling had ik met Sander en Jo-Anne afgesproken dat wanneer ik voor een ruggenprik zou gaan ik er wel echt alles zou hebben uitgehaald wat erin zat op dat moment. Stel dat zij dachten dat dit niet zo was, dan zouden ze mij dit wel moeten aangeven. Ook omdat ik dan vooral op bed zou zijn en niet meer de bewegingsvrijheid zou hebben die ik zo graag wilde hebben.
Maar het was duidelijk hoor, ik heb er nu echt alles aan gedaan wat er in zit en de ruggenprik moet er hoe dan ook komen om terug in de ontspanning te kunnen komen.
Na een uur wachten worden de weeën mij echt te heftig, ik kan geen rust of ontspanning meer vinden. Samen met de verloskundige besluiten we om eerst nog de remifentanil pomp aan te sluiten om hopelijk iets meer ademruimte te krijgen tot dat de anesthesist in de mogelijkheid is om te komen. Gelukkig, het werkt en ik krijg iets meer ontspanning terug.

Rond 17.45 uur komt de anesthesist en krijg ik alsnog de ruggenprik, de weeën worden ondertussen steeds heftiger en ik voel letterlijk ons mannetje steeds dieper het geboortekanaal in komen, de druk van onderen wordt steeds heftiger. Na het zetten van de ruggenprik krijg ik een katheter en wordt er ook nog een inwendig onderzoek gedaan, daar blijkt dat ik op bijna 5 centimeter zit! Eindelijk!

De ruggenprik werkt op dat moment ook goed gelukkig. Helaas had ik bij de bevalling van Zev wat pech bij de ruggenprik en dit vergeet ik dan nu gelukkig al snel weer. Dit alles geeft moed om door te gaan! Nog steeds voel ik iedere wee goed en voel ik ook dat ons mannetje steeds dieper naar beneden komt. Gelukkig mag ik af en toe op de knop van de bolus drukken, ook dat helpt gelukkig om net iets meer te kunnen ontspannen.

Rond 20 uur wordt er opnieuw een inwendig onderzoek gedaan, ik wil zo graag weten of er nu toch eindelijk vordering in zit. En gelukkig is dat zo! 8 centimeter ontsluiting! Opluchting voor mij en iedereen in de kamer. Verder dan dat ik überhaupt bij Zev ben gekomen. Ook ligt ons mannetje er goed voor wat maakt dat ik nog meer vertrouwen voel in dat het echt gaat lukken! Helaas blijk ik wel koorts te hebben, dit herkende ik nog van de bevalling van Zev. Dat kan een bijwerking zijn van de ruggenprik, geen reden tot paniek dus. Ik wilde het liefst geen antibiotica. Uiteindelijk besloten we samen dat dit ook niet nodig was omdat het niet lang meer zou duren voor dat onze kleine man er zou zijn. De inwerktijd van de antibiotica zou dan mogelijk te kort zijn en geen effect hebben op de baby. Ik lig continu op mijn zij om de weeën op te vangen, Sander is bij mij en ook Jo-Anne is er echt voor ons. Regelmatig hoor ik haar rustig ademen, dat is voor mij voldoende om ook te proberen om rustig te blijven ademen. Woorden zijn eigenlijk niet nodig. Ook zorgt ze er samen met Sander voor dat de muziek constant aan blijft en de lijst steeds weer opnieuw begint af te spelen. Ondanks de heftigheid is dat echt heel erg fijn, het geeft mij nog steeds afleiding.

Om 21 uur is het dan zo ver en blijk ik gewoon al 10 centimeter ontsluiting te hebben. Yes, ondanks de heftigheid ben ik echt heel blij dat het zo verloopt! Omdat ik op dat moment al steeds veel druk voel, mag ik langzaam wat mee duwen met de weeën. Heel gek, want al die tijd moest ik ze proberen weg te zuchten, dus dit is even schakelen. Maar ook dit lukt en rond 22.30 uur is het eindelijk zo ver, het actieve persen kan nu beginnen. Jeetje, wat een oerkracht heeft een mens toch in zich zeg!

Ik wil hoe dan ook niet op mijn rug liggen tijdens het persen, dit stond natuurlijk ook in mijn bevalplan. De verloskundige doet nog even een poging, met als reden dat ze kan uitleggen hoe ik zou moeten persen. Op dat moment duurt het opeens even voordat er weer een wee komt. We moeten dus even wachten.. Alsof het een extra moment van rust is dat moeder natuur mij op dat moment geeft, heel fijn! Hierdoor kan ik dan ook op mijn zij blijven liggen en bij de volgende wee is er ook geen sprake meer om naar de rug te draaien, ons kleine mannetje komt nu echt steeds dichter bij ons! Tussen door kan ik met mijn benen steunen op de pindabal, dat is erg prettig.

Jo-Anne zet ondertussen nog wat (nep) kaarsjes neer in de kamer. Dit was er overdag niet van gekomen, omdat er dan echt weinig sfeer aan te brengen valt in een ziekenhuiskamer met licht doorlatende gordijnen (sorry voor deze teleurstelling wanneer je dit leest en dit graag zou willen).

Rond 00.00 uur is het eindelijk zo ver, het hoofdje staat en ik moet even goed luisteren naar de verloskundige. Zij geeft aan dat het zou kunnen zijn dat ons mannetje met zijn schouder vastzit waardoor ze hem dan echt even moet helpen. Dan moet ik hoe dan ook naar mijn rug toe draaien.
Dat vind ik prima, want ik wil er alles aan doen dat alles goed gaat, ook voor ons mannetje natuurlijk. Ik geef aan dat zij dan de enigste moet zijn die tegen mij praat zodat ik mij op haar kan focussen. Dit doet ze en na nog een paar keer persen komt om 00.05 uur op 15 september onze lieve zoon Gip ter wereld en kan ik hem zelf aanpakken!

Wauw, het is gewoon gelukt! Ik ben zo ontzettend gelukkig met ons lieve mannetje Gip, maar op dat moment misschien nog wel gelukkiger met Sander en Jo-Anne en het feit dat het echt gelukt is om natuurlijk te bevallen na een eerdere keizersnede, yes!
We voelen samen hoe de navelstreng nog een tijdje door klopt, daarna besluiten we dat Jo-Anne de navelstreng mag doorknippen. Sander wilde dit niet en zelf was ik al zo blij met al het andere dat ik zelf heb kunnen doen, dat we het leuk vonden om Jo-Anne dit te laten doen.
Ondertussen werd het duidelijk en het vermoeden een beetje bevestigd, het is inderdaad geen kleine baby... Nadat de placenta er is en de hechtingen zijn gezet i.v.m. uitscheuren, omdat hij toch groot was en inderdaad vast zat met de schouder, brengt Sander Gip naar de weegschaal waar hij wordt gewogen, gemeten en wordt nagekeken. Daar blijkt hij 4780 gram te wegen en is hij al ruim 56 centimeter lang te zijn! Een flinke man dus al 😊

Daarna mag hij lekker weer bij mij liggen, huid op huid en genieten we samen. Ook begint hij gewoon nu al uit mijn borst te drinken en zijn koppie wat op te tillen. Wat een groot wonder is en blijft het toch!
We eten samen met Jo-Anne een beschuitje en rond 1 uur gaat Jo-Anne richting huis, waarna wij daarna richting de afdeling gaan. Gip moet nog een aantal keer worden nagekeken i.v.m. zijn geboortegewicht en ook omdat ik koorts had tijdens de bevalling. Alles is gelukkig goed!
Wanneer alle uren van controles voor bij zijn mogen we lekker naar huis. Helaas lukt het mij alleen nog niet goed om uit te plassen, dus in overleg besluiten ik met een katheter naar huis te gaan om deze de volgende dag met de verloskundige, thuis, te verwijderen.

Om ongeveer 12 uur gaan we met z’n drieën naar huis en rond 13 uur ontmoet Zev dan eindelijk zijn kleine broertje Gip. Wat een prachtig en bijzonder moment is dat!

Wil jij iets achterlaten na het lezen van dit geboorte verhaal? Dat zou natuurlijk erg leuk zijn!