Blog: "Mijn roze wolk kwam later" 

Dit onderstaande blog is geschreven door een klant (anoniem).

Mijn roze wolk kwam later…

In september 2025 ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig en ik keek erg uit naar de tijd om voor het eerst met z’n drieën te zijn. Ik kon mij moeilijk voorstellen hoe het leven met een baby eruit zou komen te zien. In mijn omgeving zei iedereen dat je je daar vooraf geen voorstelling van kunt maken en dat ik het maar gewoon op mij af moest laten komen. Dus dat deed ik dan ook maar. Af en toe fantaseerden mijn man en ik ’s avonds in bed over de komst van de baby. Hoe zou ze eruitzien? Op wie zou ze lijken? En hoe zouden wij als ouders zijn?

Tijdens mijn zwangerschap heb ik mij zo goed mogelijk voorbereid op mijn bevalling. Zo hebben wij een informatieavond bijgewoond en had ik een boek aangeschaft om mij goed in te lezen. Daarnaast volgde ik de PowerMama-training bij Pam. Ik voelde mij fit en had het gevoel klaar te zijn voor de bevalling. Mijn bevalling verliep gelukkig ook voorspoedig. Het was pittig, maar mijn lichaam kon het aan en ik was ontzettend trots op mijzelf. Zo werd in de middag van 17 september onze kleine meid geboren. Laat die roze wolk maar komen, dacht ik.

Na de bevalling vertelde de verloskundige dat ik er zelf niet ongeschonden uit was gekomen. Helaas had ik een totaalruptuur opgelopen, waar ik overigens zelf niets van heb gemerkt. Zo moest ik na mijn bevalling nog op de operatiekamer gehecht worden. Door mijn totaalruptuur verloor ik ruim een liter bloed. Ik moest dus niet alleen van mijn bevalling herstellen, maar mijn lichaam moest ook hard werken om mijn tekort aan bloed weg te werken. Ik kreeg geen bloedinfuus, maar wel een ijzerinfuus, zodat mijn lichaam het tekort zo snel mogelijk zelf kon aanvullen. Lichamelijk was ik erg zwak en lukte het mij bijvoorbeeld niet om zelfstandig naar het toilet te gaan. Gelukkig mochten we een nachtje in het ziekenhuis blijven, waar we ontzettend goed zijn verzorgd.

De eerste uren na de bevalling vond ik overweldigend. De eerste nacht deed ik geen oog dicht. Ik was nog aan het verwerken wat er allemaal was gebeurd en daarnaast had ik enorme zweetaanvallen. Gelukkig lag naast mij onze kleine meid, waar ik uren naar kon kijken. Zo kon ik ook steeds meer wennen aan het idee dat ik moeder was geworden. Ik kon niet wachten om de volgende dag met z’n drieën naar huis te gaan.

Waar ik voor mijn bevalling goed was voorbereid, was dat voor de periode van mijn kraamweek veel minder. Na een nachtje in het ziekenhuis mochten wij de volgende dag aan het einde van de middag naar huis. Ik dacht dat als ik eenmaal thuis was, het genieten ook kon gaan beginnen. Maar helaas bleek dat voor mij nog niet zo te zijn. Ook de nachten erna thuis kon ik niet (goed) slapen, had ik nog erg weinig energie en gierden de hormonen nog door mijn lichaam. Ik was vermoeid en had veel last van kraamtranen. Het echt kunnen genieten lukte maar niet…

Daarnaast mocht en kon ik de eerste dagen alleen maar in bed liggen. Ik had heel weinig energie en daardoor adviseerde de kraamhulp dat ik even helemaal niets aan de verzorging van onze dochter moest doen. Geen flesje geven, geen luier verschonen, alleen even knuffelen. En dat vond ik erg lastig. Ik wilde dit zó graag, maar mijn lichaam moest eerst aansterken voordat ik voor onze dochter kon zorgen.

We ontvingen ondertussen ontzettend veel kaartjes. Super leuk! Maar op alle kaartjes stond iets geschreven als: Geniet van deze mooie tijd. En ik kon alleen maar denken: genieten?! Mooie tijd?! Zo voelt dat voor mij helemaal niet! Iedereen heeft het over een roze wolk, maar die van mij was er absoluut nog niet… Ik heb nog nooit zoveel verschillende emoties zo kort na elkaar gevoeld. Van opluchting en blijdschap (onze kleine meid was geboren en ze is gezond) tot verwarring en verdriet. Zo had ik mij deze kraamweek niet voorgesteld. Wanneer zou mijn roze wolk komen?

Ook voor mijn man was het een zware week. Waar hij de zorg voor onze dochter volledig alleen moest oppakken, had hij ook de zorg voor mij erbij. Ik mocht maar weinig uit bed en zelfstandig naar het toilet gaan was voor mij nog steeds een hele opgave. Ook mijn man sliep de eerste nachten weinig tot niet en naast hem zat een hele emotionele vrouw. Na een paar dagen gaf ook hij aan dat hij niet meer wist hoe hij dit moest bolwerken. Gelukkig hadden we een geweldige kraamhulp en heeft zij ons door de kraamweek heen getrokken. Ze gaf ons het advies om ook voor de nacht een keertje hulp in te schakelen. Was er niet iemand die de nacht een keer van mijn man over kon nemen, zodat hij eindelijk even bij kon slapen? En zo stond mijn moeder die avond met haar logeertas bij ons op de stoep. Het voelde voor ons alsof we hadden “gefaald”. Het lukt iedereen om voor hun baby te zorgen, waarom lukt het ons dan niet? Maar mijn moeder zag het juist als een cadeautje. Zij mocht een hele nacht doorbrengen met haar pasgeboren kleindochter. Je kon haar geen groter plezier doen.

Die nacht heeft mijn man meer dan twaalf uur achter elkaar geslapen en voelde hij zich de volgende dag veel beter. Ook ik sterkte gelukkig aan en na een dag of vier mocht ik eindelijk even naar beneden. Dat was voor mij al een hele grote stap! We merkten dat als we hulp inschakelden, het veel beter met ons ging. Op het moment dat de kraamhulp stopte, hebben we af en toe nog om hulp gevraagd aan mijn ouders en schoonouders. En gelukkig ging mijn herstel met sprongen vooruit.

En eindelijk, na ongeveer twee weken, kwam daar toch echt mijn roze wolk. Sindsdien hebben we ook echt samen kunnen genieten van elkaar en kon ik mij vinden in alle lieve berichtjes die op de kaartjes waren geschreven. Wat een fijne tijd samen! En wat is het geweldig om voor het eerst ouders te zijn!

Ik kijk terug op een pittige kraamweek. Ik had nooit verwacht dat ik deze week als zo zwaar zou ervaren. Maar achteraf gezien kan ik de situatie veel beter relativeren. Mijn lichaam kon mijn bloedarmoede en het herstel van een bevalling in ongeveer twee weken verwerken. Natuurlijk moest mijn lichaam daarna nog veel langer aansterken, maar nu kon ik in ieder geval weer normaal functioneren. Wat een wonderlijk lichaam is het vrouwenlichaam toch! En ook nu hoor ik van veel meer mensen om mij heen dat zij de kraamweek ook als pittig hebben ervaren. Zo fijn om te weten dat we niet de enige zijn.

Als ik één ding heb geleerd, dan is het dat je niet alles alleen hoeft te doen. De kraamweek kan zwaar zijn, en blijkbaar is dat heel normaal. Vraag om hulp en praat over hoe je je voelt. Het is geen teken van zwakte, maar juist van kracht om aan te geven wat je nodig hebt. Vertrouw op jezelf en je lichaam – het heeft iets wonderlijks gedaan en verdient tijd om te herstellen. En vooral: wees lief voor jezelf!

Wil jij ook (anoniem) met anderen delen wat jouw ervaring is rondom je zwangerschap, bevalling, kraamtijd, het moederschap of een ander onderwerp in deze intense en bijzondere periode?

Neem dan gerust contact op met mij en deel je eerlijke verhaal.

Wil jij iets achterlaten na het lezen van dit geboorte verhaal? Voel je vrij en alle lieve woorden zijn welkom!